Atlas Yardım Derneği Lideri Ferda Altıntaş, dayanışma ruhunun azaldığını, muhtaçlığı olanlara el uzatmanın zorlaştığını söylüyor.

Ferda Altıntaş İstanbul’da yaşıyor. Arkadaşlarıyla 2008’de Atlas Yardım Derneği’ni kurdu. Günde 400 şahsa yemek veriyor. Yemek materyal takviyesini yapanlar da, yemekleri pişiren, dağıtanların hepsi de istekli. Fakirin konutunu de yaptırıyor, engelli olanlara tekerlekli sandalye de dağıtıyorlar. Ancak bu yıl hayat pahalılığı yüzünden, derneğin yardım taleplerini karşılayamaz hale geldiğini söylüyor. “Yardımlara bizim artık yetişmemiz mümkün olmuyor. Zira, yardım yapanlar da yardım yapamaz ya da daha az yapar hale geldi” diyor.

GÖZÜ MOR ANNEYİ GÖRÜNCE

Büsbütün gönüllülerden oluşan bir hareket olduklarını belirten Ferda Altıntaş, SÖZCÜ’nün sorularını şöyle yanıtladı: “Başta yalnızca eğitim faaliyetlerine takviye oluyor istekli arkadaşlar kurslara gidemeyenlere kurs dayanağında bulunuyorduk. Annelere de doğum denetiminden çocuk bakımına kadar eğitimler vermeye başladık. Bir gün bir anne geldi. Gözü mordu. Çocuğu bir şey istemiş. Alamamış. Eşinden para isteyince eşinde de para yokmuş. Eşi sonlanmış ve şiddet uygulamış. Kendisine iş bulduk, çocuğuna da baktık. Bu olay, çocuklar için oyun odası açmamıza vesile oldu.  Bugün çocuklarımız var. Onların başlarında da istekli öğretmenlerimiz bulunuyor.

YÜZLERCE İLETİ ALIYORUZ

Gördük ki insanların yemeğe gereksinimi var. Aşevi kurmaya karar verdik. Vefat eden yakınları için burada isteyenlere de ayrıyeten yemek yapıp dağıtmaya baymadık. Şu anda 400 aileye yemek dağıtıyoruz. Her gün 10 bayan arkadaşımız yemekleri yapıyor. Yemeklerin gereçlerini de tekrar gönüllülerden geliyor. Yardım için her gün yüzlerce ileti alıyorum. Bırakın bildirisi kapımıza gelenin haddi hesabı yok. Gurur nedeniyle yardım istemeye gelemeyenler vardı. Onlardan intihar edenler olduğunu da yakınlarından öğrenmiştik. Bana kalırsa şu an çocuklar ve anneler kadar yaşlılar acayip makus durumda. Emekli bile olsalar emekli maaşları yetmiyor. Onunla kirayı verseler ne yiyecekler? Derneğimize sistemli yardım eden insanları da hayat pahalılığı etkiledi. Talepleri karşılayamıyoruz.

Bayanlar tencereyi nasıl kaynatacaklarını bilemiyor

Geçen yıl Ramazanda bize yapılan dayanaklarla 20 bin civarında yardım kolisi dağıttık. Bu yıl yardım talebi çok, ancak geçen yıl ki yardım dağıtacak gelirimiz de yok. Yardım isteyenlerin çeşidi de artıyor. Öğrenciler yurt ve kredi borçlarını ödeyemedikleri için takviye istiyor. Biz de ne yapacağımızı bilemez hale geldik.

ÇÖPLERDE YİYECEK ARIYORLAR

Hasta yatağı isteyen, tekerlekli sandalye isteyenler var. Örneğin tekerlekli sandalyeyi geçen yıl 700-750 liraya alıp gereksinim sahiplerine ulaştırırken, artık birebir sandalye artık 2 bin 500 liranın üstünde. Natürel biz de almakta zorlandığımız için daha az yardım ulaştırabiliyoruz. Yani, durum makûs. Tüm yardım dernekleri tıpkı dertleri yaşıyor.

Geçim zorluğunu en çok bayanlar çekiyor. Tencereyi nasıl kaynatacaklarını bilemez hale geldiler. Çöplerin ortasında yiyecek arayanların sayısı artık o kadar arttı ki iddia edemezsiniz. Bize ne kadar çok erzak gönderilirse biz de yemek yapıp daha çok muhtaçlık sahibine ulaştırmak istiyoruz. Ramazan hasebiyle yeniden iftarlık vermiş olacaklar. Kendi cebimizden de olsa, diğeri da getirse iftarlık vereceğiz. Derneğimiz idaresi de gönüllülerden oluşuyor. Kimimiz dernek binamızın kirasını, kimimiz elektriğini, suyunu, doğalgazını ödüyor. Bize dayanak veren tabipler, öğretmenler var. Örneğin eşimden ötürü aldığım maaşı da, kendi emekli aylığımı da daima hayır işleri için harcıyorum. Bizde herkes bu türlü. Lakin durumun giderek berbatlaşması, bize gelen insanların hikayeleri karşısında kahroluyoruz.”

Sözcü